மேகத்தின் தாகம்
எத்தனை அழகு இந்த பூமி
எட்டி மேலிருந்து பார்க்கையிலே
ஏக்க மொன்று தோன்றுதே
எப்பொ கீழே போவொமென்றே
வானை எட்டும் தென்னையும்
வளைந்து ஓடும் ஆறுகளும்
வண்ணஞ் சிந்தும் வனங்களும்
வாசந் தரும் பூக்களும்
துள்ளி யோடும் மான்களும்
தாவித் திரியும் வண்டுகளும்
துவண்டே போகா கடலலையும்
தரையில் விரிந்த பசும்புல்லும்
தள்ளி நின்று பார்க்கையிலே
தவிப்பு மாகுதே மனமிங்கே
எட்டா உயரத்தில் நானிங்கே
தொட்டுப் பார்க்க ஏங்குவனே
அதனால் தானோ அலைகின்றேன்
அடைமழையாய்க் கண்ணீர் சிந்துகிறேன்
ஆண்டவன் அவனை வேண்டுவேனே
அடுத்த பிறவி உண்டு எனில்
மண்ணில் மைந்தனாய்ப் பிறப்பதற்கே
அதுவரை கொஞ்சம் பொறுத்திடுங்க
அன்னை இயற்கையை காத்திடுங்க..
அன்பாய் ஒரு வேண்டுகோளும்
அவனி மாந்தர்க்கு விடுப்பேனே..
