கண்ணன்

பார்வை ஒன்று போதுமடி
பாரம் யாவும் தீருமடி

பகலும் இரவும் போனதடி
பாவை உந்தன் பிணைப்பினிலே

மையிட்ட உனது கருவிழியோ
மையல் கொள்ளச் செய்யுதடி

மணிகள் கோர்த்த மாலையுமே
மங்கையுன் அழகை உயர்த்துதடி

சிவந்த உந்தன் திருமுகமோ
சீவனை கொல்லத் துணியுதடி

சிரிப்பில் மயக்கும் உன்னிதழோ
கிறக்கத்தில் என்னை வீழ்த்துதடி..

மாயக்கண்ணன் நானென்றால் எனை
மயக்கும் மகராசி நீயன்றோ..

மாலை மயங்கத் தொடங்குதடி
மறுபடி வருவேன் நாளையுமே

மலர்ந்து நீயும் விடைகொடடி
மருகாதே எந்தன் மான்விழியே..